நானும் அவள்களும்.....2

இத்தொடரின் முதல் பகுதியை இங்கே படித்துவிட்டுத் தொடரவும்.

நித்யாவும் மலர்விழியும் என்னை மிக நெருங்கிவிட கோயிலின் வெளிப்புறக் கட்டைச் சுவரில் அமர்ந்திருந்தவன் எழுந்துவிட்டேன். சுற்றிலும் சிறு சிறு குன்றுகள் சூழ அமைந்திருந்த அக்கோயிலில் அந்த மெல்லிய மாலையில் சுகமான காற்று கொஞ்சம் பலமாகவே வீசிக்கொண்டிருந்தது.

”ஹாய் நவீன்” என்றபடியே நித்யா வர, அதுவரைச் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டே வந்த மலர்விழியோ என்னைப் பார்த்ததும் கண்கள் படபடக்க நடையின் வேகம் குறைந்து என்ன உணர்ச்சியைக் காட்ட வேண்டுமென்று புரியாமல் தவித்ததிலேயே எனக்குப் புரிந்துவிட்டது, என்னை அவள் அங்கே எதிர்பார்க்கவில்லையென்பது. எனக்கும் அதே நிலைதான்.

என்ன நடந்தாலும் சரி இன்று நித்யாவிடம் என் காதலை எப்படியாவது சொல்லிவிட வேண்டுமென்பதற்காகப் பார்த்து வைத்திருந்த அத்தனை ஒத்திகைகளும் அடித்த காற்றில் பழுத்த இலைகளாய் உதிரத் தொடங்கியது.

இவள் எங்கே இங்கே என நான் குழம்பியபடியே நின்றிருந்ததைப் பார்த்த நித்யா ”இது என்னோட கிளாஸ்மேட் அண்ட் திக் ஃப்ரெண்ட் மலர்” என்றதும், ”ஏய்” என்று நித்யாவைச் செல்லமாய் தட்டிய மலர்விழி, என்னிடம்” எப்படி இருக்கீங்க” என்றாள்.

என்னைப் பற்றியப் பேச்சு அவர்களுக்குள் ஏற்கனவே இருந்திருக்க வேண்டுமென்பதை சட்டென்றுப் புரிந்து சுதாரித்துக் கொண்டவனாய் ”நல்லா இருக்கேன் மலர்” என்றபடியே அவளின் நலனையும் விசாரித்தேன். பள்ளி நாட்களில் விலங்கினங்களில் பெயரைக் கொண்டு எனையழைத்தவளின் ஒவ்வொரு பதிலிலும் இப்போது “ங்க”ச் சேர்ந்திருந்தது.

நாங்கள் பேசுவதை குறுநகையை முகத்தில் சுமந்தபடியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் நித்யா. நித்யாவிடம் காதலைச் சொல்லியே ஆகவேண்டும் என்பதைத் தாண்டியும் அந்த இடத்தைவிட்டு எப்போடா கிளம்புவோம் என்கிற மாதிரி அவஸ்தையாய் அந்த சூழலை எதிர் கொள்ள முடியாமல் திணறிக்கொண்டிருந்தேன்.

எங்களிருவரின் நிலையை உணர்ந்தவளாய் நித்யா, ”மலர் நீ கொஞ்சம் கீழே வெயிட் பண்ணு நான் நவீனிடம் கொஞ்சம் தனியா பேசிட்டு வறேன்” என்றாள். குழம்பியவளாய் என்னிடம் விடைபெற்றுக்கொண்ட மலர் சென்ற வேகத்திலேயேத் தெரிந்தது என்னைவிட அவள் இந்தச் சூழலிலிருந்தெப்போது விடுபடுவோம் என்றிருந்தது.

நானும் கொஞ்சம் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பி நித்யா என்னச் சொல்லப் போகிறாளோ என்று அவளைப் பார்க்க,

”நவீன் நீ யாரையாவது லவ் பண்றியா?” பட்டென்று கேட்டாள். சற்றும் எதிர்பாரா இக்கேள்வியால் தடுமாறிச் சிறிது பதற்றத்தோடே,” ஏன் அப்படி கேட்கிற” என்றேன். கொஞ்ச நேரம் அமைதியாய் என்னையேப் பார்த்தாள்.

கண்களை நேருக்கு நேராய்ப் பார்த்ததை என்னால் நேர்கொள்ள இயலாது, எங்கெங்கோ பார்வையை அலையவிட்டு ஒரு வழியாய் மனதைத் தைரியப்படுத்திக்கொண்டு “ஆமாம் உன்னைத்தான் லவ் பண்றேன்” என்று சொல்ல எத்தணித்தபோது,

”மலர் உன்னை சின்சியரா லவ் பண்றா அதாவது உனக்குத் தெரியுமா?” என்று அடுத்த எரிகணையை வீசினாள். ”என்னது” அலறியேவிட்டேன்.

”ஏன் நீ அவளை லவ் பண்ணலையா?”என்றாள். இதற்கு நான் என்ன பதில் சொல்வதென்று எனக்கேத் தெரியவில்லை. இல்லைன்னு சொன்னா அது பொய், எனக்கு அவளிடம் பொய் சொல்ல விருப்பமில்லை. அதே நேரத்தில் ”இப்போது உன்னைத்தான் விரும்பறேன், முன்புதான் அவளை” என்று சொன்னாலும் அதைவிட அசிங்கம் வேறில்லை. இப்படியே பலவாறு குழம்பி நான் நிற்க, நித்யாவே தொடர்ந்தாள்.

மலரும், நித்யாவும் தோழிகளானதிலிருந்து என்னைப் பற்றிய பேச்சு வந்தது வரை எல்லாவற்றையும் ஒரு கதை போல் சொல்லி முடித்தாள். நான் முன்னெப்போதோ ஓரிரு முறை மலரின் ஊர்ப் பசங்களிடம் அவளைப் பற்றி எதார்த்தமாய் விசாரித்ததையெல்லாம் அவள் காதலாக இவளிடம் சொல்லியிருக்கிறாள். அவள் எங்கே படிக்கிறாள் என்பது கூடத் தெரியாமல் நானிருக்க,அவளோ என்னைப்பற்றி அத்தனை விஷயங்களையும் தெரிந்து வைத்திருக்கிறாள். எனக்கே ஆச்சர்யமாய் இருந்தது.

”நீ வந்திருக்கிறதச் சொல்லாமத்தான் அவள இங்கே அழைச்சிட்டு வந்தேன். உன்னைப் பார்த்ததும் அவ நடந்துக்கிட்ட விதத்திலேயே உனக்குப் புரியலையா அவ எந்த அளவுக்கு உன்னை நேசிக்கிறான்னு” என்றாள்.

”ஏண்டி உன்னைப் பார்க்க இவ்வளோ தூரம் வந்து தவியா தவிச்சு நிக்குறேனே உனக்குப் புரியலையா ” என்று உள்ளுக்குள்ளே நினைத்துக்கொண்டே அவள் சொல்வதைத் தொடர்ந்துக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.

”அவளை நீயும் விரும்புற என்பது அவளின் ஸ்ட்ராங்கான நம்பிக்கை, நீ எப்போ ப்ரபோஸ் பண்ணுவேன்னு அவ வெயிட்டிங்” என்றாள்.

ப்ரபோஸ் பண்ணத்தாண்டி போறேன் அவளிடம் இல்லை உன்னிடம்தான் என்று மலர்விழியை மறந்து நித்யாவால் நிரம்பியிருந்த இந்த மனசு ருத்ரத் தாண்டவம் ஆடிக்கொண்டிருந்தது.

எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிட்டு, ”என்ன எதாவது சொல்லு” என்றாள்.

என்ன சொல்வதென்றே புரியாமல் ”எனக்கு கொஞ்சம் டைம் வேணும்” என்றேன்.

”ஓகே, ஆனா சீக்கிரமாச் சொல்லிடு” என்றபடியே ஆல் தி பெஸ்ட் என்பதாய் கட்டைவிரல் உயர்த்தி வண்டியைக் கிளப்பினாள் நித்யா. மலர்விழி லேசாய் தலையாட்டியபடியே விடைபெற்றுக்கொண்டாள். என் பார்வை முழுதும் நித்யாவின் மேலேயே நிலைக் குத்தியிருந்தது.

(அடுத்த பகுதியில் நிறைவு பெறும்)

நிறைவுப் பகுதி இங்கே: